ศิลปะ เกาหลีเหนือ ที่เป็นมากกว่าโฆษณาชวนเชื่อ
สิ่งเล็กน้อยที่คาดไม่ถึงเมื่อพบว่าคุณกำลังจ้องมองงานโฆษณาชวนเชื่อของ เกาหลีเหนือ ในวอชิงตัน ดีซี และมากกว่าความคาดไม่ถึงที่พบวิจิตรศิลป์ของงานที่น่าตกตะลึง
งานแสดงภาพวาดรางวัลแนวสัจสังคมนิยมที่มหาวิทยาลัยอเมริกา ขนาดของภาพที่กว้างมากกว่า 10 ฟุต ทำให้เกิดความรู้สึกท้วมท้นเมื่อได้เข้าใกล้ตัวงาน จากนั้นความสับสนก็ตามมาเมื่อได้มองภาพเหตุการณ์ซึ่งทุกคนที่อยู่ข้างนอกเกาหลีเหนือมองว่าดูประโลมโลกเกินจริง หรือ ดูเป็นไปไม่ได้แน่ๆ ภาพของแรงงานที่ยิ้มแย้มขณะที่พวกเขากั้นน้ำจากเขื่อน ทหารบนหลังม้ากระโดดข้ามสะพานทางรถไฟที่กำลังลุกไหม้ ชายบนเรือพร้อมที่จะยิงกระสุนใส่ศัตรู สิ่งเหล่านี้มาจากประเทศซึ่ง UN เรียกพวกเขาว่า ละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างเลวร้าย
แต่ความรู้สึกประหลาดใจและไม่อาจลบเลือนได้ เมื่อตระหนักได้ว่าภาพเหล่านี้ เป็นมากกว่าโฆษณาชวนเชื่อ
“ผมลุ่มหลงในงานเหล่านี้” ศิลปินและภัณฑารักษ์ BG Muhn กล่าว “ผมคิดว่า มีบางอย่างที่ผมไม่เคยรู้” Muhn ใช้เวลา 5 ปี นำมันมาแสดงโชว์รวมกัน โดยการเก็บสะสมงานจากพิพิธภัณฑ์เกาหลีเหนือ และ นักสะสมนอกประเทศ เป้าหมายของเขาคือการแสดงทักษะที่อยู่เบื้องหลังการเมือง “มันไปไกลกว่าจินตนาการของพวกเรา” Muhn กล่าว “[เกาหลีเหนือ] ไม่เพียงแต่ผลิตอาวุธนิวเคลียร์ พวกเขายังชื่นชมงานศิลปะ”
ผ่านสตูดิโอศิลปะ เกาหลีเหนือผลิตงานทั้งสำหรับประทศอื่นและสำหรับแสดงในที่สาธารณะและพิพิธภัณฑ์ ผลงานในดิสเพลย์ในวอชิงตัน และในแกลอรี่อื่นๆ ถูกวาดในช่วงระหว่างปลายปี 1960 จนถึงปัจจุบัน โดยศิลปินหลากหลายคน และ หลายๆงานผ่านการคัดลอกแปรงต่อแปรง
พวกเขาทั้งหมดเป็นตัวอย่างของเทคนิคที่เรียกว่า Chosonhwa ซึ่งหมายถึงการใช้หมึกและกระดาษสาแทนที่จะใช้สีน้ำมันและผืนผ้าใบ ข้อจำกัดนี้นำไปสู่การคิดค้นเทคนิค ตัวอย่างเช่น การวาดเสือรวมโดยมีพื้นที่ว่างมากมายแทนการวาดหิมะ สิ่งเหล่านี้นำไปสู่สัมผัสที่ละเอียดอ่อนของภาพวาด เมื่อมองใกล้ๆ สารทางการเมืองมากมายถูกส่งออกมาอย่างมีพลัง
เมื่อดูจากตัวงานแล้วจะพบว่ามีวิวัฒนาการมากกว่าทศวรรษ นักวาดหน้าใหม่กว่าแสดงเทคนิคฝีแปรงที่ทันสมัยและแสดงหัวข้อนั้นๆออกมาในเชิงนามธรรมมากกว่า แต่แม้ว่าในศิลปินที่แก่กว่า เป็นที่แน่ชัดว่าพวกเขาได้รับอิทธิพลจากตัวตกและมีความเชี่ยวชาญทางเทคนิค งานชิ้นหนึ่งพรรณนาถึงการช่วยเหลือในทะเล และการจัดวางองค์ประกอบของฉากที่อึดอัดอย่างน่าประหลาด ในเส้นของแขนที่กำลังโยนเชือกไปนั้นตัดกับเส้นโค้งของคลื่น
ถึงแม้ว่างานของพวกเขาจะซับซ้อนมากเพียงใด แน่นอนว่าภาพหลายๆภาพเป็นการโฆษณาชวนเชื่ออย่างชัดเจน ธีมไม่ได้เปลี่ยน ชิ้นงานในแกลอรี่อาจจะไม่ได้ชวนเชื่ออย่างรุนแรง อย่างการชกเครื่องบินรบอเมริกา แต่รูปภาพนั้นชื่นชมความกล้าหาญ ความองอาจ ความอุดมสมบูรณ์ ในประเทศซึ่งเกิดภาวะอดอยากอยู่บ่อยครั้ง
หัวหน้าพิพิธภัณฑ์ศิลปะมหาวิทยาลัยอเมริกา Jack Rasmussen ไม่คิดว่า ความหมายเหล่านั้นไม่สามารถมองเป็นศิลปะได้ “ประวัติศาสตร์ศิลปะตะวันตกส่วนใหญ่มักจะโฆษณาชวนเชื่อโบสถ์” เขากล่าว ซึ่งไม่ได้มีความคล้ายคลึงกับงานวาดอเมริกาในช่วงทศวรรษ 1940 “ระดับของความประสบความสำเร็จที่งานศิลปะทุกงานควรไปถึง”
มีประเด็นที่คล้ายกัน นักเขียน Upton Sinclair โต้แย้งในปี 1925 “งานศิลปะทุกชิ้น คือโฆษณาชวนเชื่อ” ข้อโต้แย้งการวิพากษ์วิจารณ์ของนักสงคมนิยมของ Sinclair กล่าวว่า มีความแตกต่างเพียงน้อยนิด เพราะศิลปะเป็นตัวแทนของความจริงผ่านลักษณะส่วนตัวที่ศิลปินสร้างขึ้น “จุดประสงค์ของการดัดแปลงลักษณะเฉพาะตัวของผู้อื่น คือการกระตุ้นพวกเขาให้เปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึก ความเชื่อ และการกระทำ ”
อาจจะไม่ใช่ทุกงานศิลปะที่เป็นโฆษณาชวนเชื่อเช่นนี้ และอาจจะมีศิลปะอันงดงามซึ่งมีความดำมืดน้อยกว่าสังคม แต่ธีสิสของ Sinclair ยังคงเป็นสิ่งที่ถูกพูดถึง (ในตอนหลังถูกนำมาเป็นชื่องานเขียนของ George Orwell)
นอกเหนือจากบริบทของพวกมัน ภาพวาดเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ผู้ชมแยกจากคุกเกาหลีเหนือ และการคุกคามของนิวเคลียร์ที่มีประสิทธิภาพ แต่มันซับซ้อนเมื่อบางครั้งมันกลายเป็นมิติหนึ่งของมุมมองของประเทศ เมื่อถามว่าถ้าแสดงภาพเหล่านี้ในอเมริกาอาจจะให้ความรู้สึกที่อ่อนลงกับประเทศ Rasmussen ยิ้ม
“ผมไม่คิดว่าคนมากมายจะย้ายไปเกาหลีเหนือหลังจากเห็นรูปเหล่านี้” เขากล่าว
เรื่อง เกบ บูลลาด
อ่านเพิ่มเติม
